مدح و شهادت امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام ( شب نوزدهم )
سهـل‌تر ساده‌تر از قـافـیه‌ای باخـتی‌اش ننگ بادا به تو ای دهر که نشناختی‌اش چه برایش به جز اندوه و ملال آوردی جان او را به لبش شصت و سه سال آوردی سهمش از خاک فقط کفش پُر از پینه اوست در عرق ریز زمین جامه پشـمینه اوست باغ می‌سـاخت و در سـایه آن باغ نبود یک نفس قـافـله‌اش در پی اطـراق نبود درد بـاید که بفهـمیم چه گفـته‌ست عـلی که شبی با شکـم سیر نخـفـته‌ست عـلی از سر سفـره اسـلام چه بـرداشت امیر نان دندان شکنی را که نمی‌خورد فـقیر آه از آن شب آخر که علی غمگـین بود سفره دخترش از شیر و نمک رنگین بود شب آخر که فلک، باد، زمین، دریا، ماه مـی‌شـنــیـدنـد فــقــط از عــلــی انّــا لله بـاد برخـاست و از دوش عـبایش افـتاد مهـربان شد در و دیـوار به پایش افـتاد مرو از خانه، به فریاد جهان گوش مکن فقط امشب فقط امشب به اذان گوش مکن شب آخـر، شب آخر، شب بی‌خـوابی‌ها سیـنـه‌زن در پی او دسـتـه مـرغـابی‌ها از قدم‌های علی ارض و سما جا می‌ماند قدم از شوق چنان زد که عصا جا می‌ماند با توأم ای شب شیون شده بیهوده مکوش او سراپا همه رفتن شده، بیهوده مکوش بی‌شک این لحظه کم از لحظه پیکارش نیست دست و پاگیر مشو، کوه جلودارش نیست زودتـر می‌رسـد از واقـعـه حـتی مـولا تا که بـیـدار کـنـد قـاتـل خـود را مـولا تا به کی ای شب تاریک زمین در خوابی صبـح برخاسته، بیـدار شو ای اعـرابی عرش محراب شد از فُزت و ربّ الکعبه کعبه بی‌تاب شد از فُزتُ و ربّ الکعبه آه از مـــردم بــی‌درد، امــان از دنــیــا نـعـمـتِ داشـتـنـت را بـســتـان از دنـیـا مـی‌رود قـصه ما سـوی سرانجـام آرام دفـتـر قـصه ورق مـی‌خـورد آرام آرام |